"Badania nad trzciniakiem rozpocząłem w roku 1970 na Stawach Milickich i z długimi przerwami prowadzę je do dziś, ze zmieniającymi się w ciągu tych lat współpracownikami. Kilka lat przed rokiem 1970 byłem pierwszy raz na tych stawach. Ich wielkość, prawie naturalny charakter i groble wysadzane wiekowymi dębami zrobiły na mnie silne wrażenie i zapragnąłem prowadzić tu badania. Wybrałem trzciniaka, bo byłem wtedy pod wrażeniem dzieła Davida Lacka dotyczącego ekologii ptaków i sądziłem, że będę mógł znaleźć i monitorować większą liczbę gniazd tego gatunku. Poza tym trzcinowiska to jakby odrębny, egzotyczny świat do eksploracji. Na stawach, które są wytworem człowieka, dno jest stosunkowo twarde, co ułatwia przemieszczanie się w trzcinowisku. Trudno przeoczyć gniazdo, jeżeli znajdujemy się w jego pobliżu. Przypominam sobie radość kiedy znalazłem pierwsze gniazdo trzciniaka. Było dla mnie tak cenne, że nie zdobyłem się na dobre oznakowanie drogi do niego w trzcinach w obawie, że ktoś je zniszczy. Potem drugi raz musiałem przeczesywać trzciny, aby je odnaleźć. Z czasem przekonałem się, że moje obawy były niepotrzebne, gdyż zawsze żyliśmy w zgodzie z rybakami i niczego nam nigdy nie niszczyli, za co jestem im wdzięczny. W naszej ostatniej pracy o trzciniaku dysponowaliśmy już próbką 1311 gniazd ze Stawów Milickich. Oprócz badań na Stawach Milickich, później miałem też możliwość zająć się trzciniakiem na jeziorach w Szwajcarii i w Japonii."

Ze Wstępu – Andrzej Dyrcz