Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

 

Projekt LIFE "Ochrona żółwia błotnego i płazów nizin północnej Europy" jest międzynarodowym projektem realizowanym w latach 2005-2009, w którym biorą udział organizacje ekologiczne z Polski, Niemiec i Litwy. Jego podstawowym celem jest utrzymywanie i rozwój populacji żółwia błotnego, traszki grzebieniastej i kumaka nizinnego w tych krajach przez poprawę ich warunków siedliskowych. W ramach programu zostaną oczyszczone i wykopane nowe stawy, będą pielęgnowane ich otoczenia oraz miejsca lęgowe żółwi, a także powstaną nowe zimowiska. Najbardziej zagrożone populacje żółwi będą wzmocnione osobnikami hodowanymi w laboratorium. W projekcie uczestniczą partnerzy z Litwy: Litewska Fundacja dla Natury, Reserwat Biosfery Žuvintas, Parki Regionalne Veisiejai i Meteliai, z Polski: Klub Przyrodników, Białowieski Park Narodowy i Polskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, z Niemiec: Arbeitsgemeinschat Natur-undArtenschutz e.V., Landschaftsförderverein Oberes Rhinluch e.V., i Georg-August-Universität Göttingen. Generalnym konsultantem projektu jest duńska firma Amphi Consult, która ma duże doświadczenie w prowadzeniu działań w ramach aktywnej ochrony płazów i zarządzaniu międzynarodowymi projektami ekologicznymi.

 

Komisja Europejska pokrywa 49,5% budżetu projektu. Pozostałe 50,5% pochodzi od różnych organizacji: Nature Heritage Fund (Litwa), Klara Samariter-Stiftung, Heinz Seilmann Stiftung, Deutsche Umwelthilfe e.V., powiat Barnim, NaturschutzFonds Brandenburg (Niemcy). Polskim sponsorem strategicznym projektu jest EkoFundusz.

 

Zapraszamy na oficjalną stronę projektu na Litwie: http://www.glis.lt/life/ 

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Traszka grzebieniasta (Triturus cristatus) jest również starym gatunkiem, którego przodkowie żyli już 40 mln lat temu. Jest płazem ogoniastym i zewnętrznie przypomina ciemno ubarwioną jaszczurkę. Jej skóra jest chropowata, na brzuchu pomarańczowa, z charakterystycznymi czarnymi, nieregularnymi plamami. Jest to jeden z naszych najpiękniejszych, największych i najbardziej tajemniczych płazów, którego widzieli nieliczni. Jego nazwa pochodzi od dużego grzebienia skórnego, który w okresie godowym wykształca się u samców na grzbiecie i ogonie.

Grzebień pełni dwie podstawowe funkcje: przywabianie samicy oraz zwiększenie powierzchni skóry, przez którą u płazów zachodzi wymiana gazowa. Podobne grzebienie mają samce częściej spotykanej traszki zwyczajnej, jednak u traszki grzebieniastej jest on przerwany u nasady ogona, a u zwyczajnej nie jest przerwany. Traszki grzebieniaste są - po salamandrze plamistej - naszymi największymi płazami i osiągają 16 cm długości. Traszki zwyczajne są dużo mniejsze, jaśniej ubarwione i mają gładką skórę.

Okres życia wodnego trwa u traszek grzebieniastych nawet 2-3 miesiące, dłużej niż u innych traszek. Na miejsca rozrodu wybierają zbiorniki małe i średnie, z dobrze rozwiniętą roślinnością wodną. Jaja składają pod wodą, zwykle w zagięciach blaszek liściowych, co zapewnia ich larwom dopływ tlenu i stanowi ich naturalną ochronę przed drapieżnikami. Późnym latem traszki opuszczają wodę i żyją w lasach liściastych, zaroślach. W tym czasie prowadzą bardzo skryty tryb życia i trudno jest je zauważyć. Zimują na lądzie, w podobnych miejscach jak kumak nizinny. Również rodzaje zagrożeń są tu zbliżone, gdyż obydwa płazy żyją często w tych samych zbiornikach.

 

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Kumak nizinny (Bombina bombina) jest reprezentantem starej grupy płazów, której pierwsi przedstawiciele żyli już 150 mln lat temu, w jurze, w okresie panowania dinozaurów. Przypomina trochę małą ropuchę i podobnie jak u niej, w jego skórze znajdują się liczne, duże gruczoły jadowe, widoczne jako czarne kropki. Jest to jeden z naszych najmniejszych płazów, jego długość nie przekracza 5,5 cm. Samce kumaka wydają bardzo charakterystyczny głos kum-kum, od którego pochodzi określenie "kumkanie".

Głos samca nie jest zbytdonośny, ale chór setek osobników, które koncertują zwykle od kwietnia do czerwca, można usłyszeć z odległości nawet kilku kilometrów. Kolejną charakterystyczną cechą tego gatunku jest specyficzne ubarwienie brzusznej strony ciała: na ciemnym tle rozmieszczone są małe, nieregularne plamy, najczęściej czerwone lub pomarańczowe. Dlatego Niemcy i Anglicy nazywają go "kumakiem z czerwonym brzuchem". Układ plam na brzuchu jest cechą osobniczą i wykorzystuje się go do znakowania kumaków - wystarczy zrobić zdjęcie. Na tej podstawie stwierdzono, że kumak nizinny w naturze może żyć 13 lat. Jego bliski kuzyn, występujący również w Polsce, kumak górski żyje nawet 20 lat. Kumak nizinny w czasie zagrożenia wykazuje tzw. "refleks kumaka", który polega na ukazaniu drapieżnikowi jaskrawych plam poprzez uniesienie przedniej i tylnej części ciała.

Kumak nizinny jest mieszkańcem nizin środkowej i wschodniej Europy. Zachodnia granica jego zasięgu przebiega przez wschodnią Danię i wschodnie Niemcy. Występuje w całej nizinnej części Polski do wysokości 250 m n.p.m. U podnóża Karpat żyje razem z kumakiem górskim, z którym może tworzyć żywotne mieszańce o cechach obu gatunków rodzicielskich. Kumak nizinny zamieszkuje małe i średnie zbiorniki wodne, zwykle w otwartym krajobrazie, dlatego dość często występuje na terenach rolniczych. Jest płazem ciepłolubnym i zasiedla zbiorniki nasłonecznione, z płaskimi brzegami i płyciznami, na których woda szybciej się nagrzewa. Ich roślinność powinna być zróżnicowana, aby zapewnić kumakom kryjówkę i odpowiednie miejsce do składania jaj, które przyklejane są do podwodnych roślin. W okresie godowym kumaki wykorzystują kilka blisko położonych stawów, gdyż jedne są bardziej odpowiednie do rozwoju kijanek, a inne do zdobywania pokarmu. Jesienią opuszczają stawy i szukają miejsc do zimowania w lasach, zadrzewieniach i parkach. Zimują w norach, dziurach, pod kamieniami, stertami gałęzi i zwalonymi pniami drzew.

Kumak nizinny należy do najszybciej zanikających płazów Europy. Na Półwyspie Skandynawskim wymarł, ale Szwedom udało się odtworzyć jego populacje na małym obszarze. W Danii i w Niemczech należy do najbardziej zagrożonych płazów, podobnie jak na Litwie. W Polsce występuje jeszcze na wielu stanowiskach, jednak spadek liczebność jego populacji jest u nas również wyraźny. Dotyczy to szczególnie terenów rolniczych, na których jest stosunkowo dużo małych zbiorników. Jednak zbiorniki te oraz ich otoczenie zarastają w szybkim tempie w wyniku dopływu nadmiaru związków azotu i fosforu z pól, są zaśmiecane oraz zatruwane pestycydami i ściekami. Zaprzestanie wypasu krów, które wcześniej funkcjonowały jako doskonałe naturalne "kosiarki", przyczyniło się z kolei do zarastania otoczenia miejsc rozrodu kumaków i innych płazów. Wiele stawów i mokradeł zanika w wyniku regulacji rzek i melioracji.

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Żółwie należą do najstarszych żyjących gadów. Ich przodkowie pojawili się ponad 200 mln lat temu. Budowa współczesnych żółwi w małym stopniu zmieniła się w porównaniu z ich odległymi przodkami, dlatego nazywamy je reliktami.

Gady to grupa zwierząt, które najliczniej rozprzestrzenione są w klimacie ciepłym. Dlatego obecność żółwia błotnego (Emys orbicularis) w naszej faunie może wydawać się nieco dziwna, wielu z nas nigdy o nim nie słyszało. Jest to gad, którego zasięg rozciąga się od północnej Afryki, przez południową i środkową Europę, aż do Morza Kaspijskiego. Przez północne Niemcy, Polskę, Litwę i Łotwę przebiega granica jego północnego zasięgu.

Żółwie błotne żyjące w naszym regionie są ciemno ubarwione. Na ciemnej skórze głowy i kończyn rozmieszczone są liczne żółte plamki, które pełnią funkcję ubarwienia ochronnego. Największe osobniki rzadko osiągają w Polsce 20 cm długości. Tęczówka samic jest najczęściej żółtawa, a u samców czerwonawa. Brzuszna część pancerza u samców jest wklęsła, co ułatwia im kopulację, a u samic prosta.

W północnej i środkowej Europie żółw błotny jest obecnie gatunkiem bardzo rzadkim i w wielu krajach został wpisany do czerwonej księgi zwierząt zagrożonych wymarciem. Przyczyn tego zjawiska jest wiele. Jest jednym z niewielu zwierząt, które do życia potrzebują tak odmiennych środowisk jak zbiorniki wodne i miejsca bardzo suche, gdzie może składać jaja. Do rozwoju zarodków potrzebuje cieplejszego klimatu, który w naszym regionie nie jest zbyt korzystny dla tego gatunku. Najważniejsze przyczyny zaniku żółwia błotnego związane są z działalnością człowieka, który od wieków niszczył jego populacje i siedliska. Żółwie niesłusznie uważano za groźne szkodniki w gospodarstwach rybackich i bezlitośnie zabijano. W wielu regionach Europy, szczególnie w krajach katolickich, gdzie nie uznawano ich za zwierzęta postne, były odławiane w dużych ilościach w celach kulinarnych. Jeszcze tragiczniejsze następstwa były wynikiem zniszczeń w środowisku, szczególnie wylesiania dużych obszarów oraz rozwoju rolnictwa, melioracji i regulacji rzek, które doprowadziły do zaniku wielu zbiorników wodnych i terenów bagiennych. Zniszczeniu uległy również miejsca lęgowe żółwi. Obecnie poważnym zagrożeniem jest dla nich gospodarka rybacka, szczególnie stosowanie sieci zanurzonych, w których żółwie zaplątują się i toną. Groźne jest także wsiedlanie (introdukcja) ryb do zbiorników, gdzie gatunek ten występuje. Ryby zubożają bazę pokarmową żółwi (zjadają płazy, bezkręgowce), mogą również polować na małe osobniki, które po wyjściu z jaja osiągają zaledwie 2,5 cm długości. Następstwem introdukcji jest często rozwój wędkarstwa, również groźny dla żółwi, które często ulegają groźnym okaleczeniom w czasie przypadkowego złowienia na wędkę.

Negatywny wpływ na ich populacje mają również gatunki obce sprowadzone przez człowieka do hodowli, które z niej uciekły i zaadoptowały się do życia w naturalnym środowisku, takie jak szop pracz, norka amerykańska oraz jenot, które są coraz liczniejsze nie tylko w Polsce, ale w całej środkowej Europie. Zwierzęta te niszczą ich gniazda i polują na osobniki młodociane. Kolejne istotne zagrożenie pojawiło sie wraz z rozwojem motoryzacji - żółwie błotne, podobnie jak i płazy i inne zwierzęta, często giną na drogach, które przecinają ich biotopy. Obecnie żółw błotny przetrwał tylko w reliktowych populacjach. W Polsce najliczniej występuje na Polesiu oraz na Ziemi Lubuskiej, Pomorzu Zachodnim, w Wielkopolsce i na Mazurach, gdzie żyje z reguły na nielicznych, izolowanych stanowiskach. W Niemczech gatunek ten żyje prawie wyłącznie w północno-wschodniej części kraju (Brandenburgia i Meklenburgia). W Skandynawii wyginął, a na Litwie i Łotwie żyje na nielicznych stanowiskach.

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Ochrona żółwia błotnego i płazów na nizinach północnej Europy - LIFE05NAT/LT/000094 

W 2006 Klub Przyrodników rozpoczął działania w ramach międzynarodowego projektu LIFE 'Ochrona żółwia błotnego i płazów nizin północnej Europy'. Sponsorami strategicznymi tego programu są: komisja Unii Europejskiej LIFE zajmującą się ochroną przyrody oraz EkoFundusz.

Gatunki objęte programem: żółw błotny, traszka grzebieniasta i kumak nizinny należą do najszybciej zanikających gadów i płazów Europy. Podstawowe działania w ramach aktywnej ochrony tych zwierząt obejmują monitoring ich populacji, poprawę warunków siedliskowych (biotopów wodnych i lądowych) oraz edukację prowadzoną w szerokim zakresie wśród ludnośc i zamieszkującej tereny ich występowania oraz wśród pracowników administracji samorządowej i leśnej. Nasze prace prowadzimy na 6 stanowiskach, na których żyją ostatnie populacje żółwia błotnego w Polsce zachodniej: cztery w woj. lubuskim (rejon Słubic, Międzychodu i Dobiegniewa), jedno w woj. zachodniopomorskim (okolice Dębna Lubuskiego) oraz jedno w woj. wielkopolskim (rejon Leszna). Na większości z nich występują również traszki i kumaki. Przedstawimy najważniejsze działania Klubu Przyrodników zrealizowane w ramach programu w latach 2006-2009.

2009

Monitoring zbiorników wodnych

W 2009 r. w ramach projektu przeprowadzono monitoring 28 zbiorników wodnych. W ciągu roku żółwia błotnego (Emys orbicularis) obserwowano w 15 zbiornikach (w 2007r. jedynie w 4), traszkę grzebieniastą (Triturus cristatus) w 11, a kumaka nizinnego (Bombina bombina) w 17 z nich. Każdy ze zbiorników został dokładnie opisany i dodany do bazy danych.

• 
• 
• 
• 
• 
•  

Telemetria

Zimą 2008/2009 przy użyciu transmiterów zainstalowanych na pancerzach 4 żółwi, w jednym z obszarów objętych projektem zlokalizowano 18 hibernujących żółwi. Do hibernacji żółwie wybierały starorzecza, stawy oraz kanały leśne, w których znajdowały się gałęzie i pędy podwodnych roślin.

Przykład miejsca hibernacji żółwi.

Hodowla żółwi

Podobnie jak w poprzednich latach prowadzono hodowlę żółwi (dr Bartłomieja Najbar, Uniwersytet Zielona Góra). 30 młodych żółwi zostało wypuszczonych do leśnego kanału. W wypuszczeniu na wolność wzięli udział przedstawiciele Nadleśnictwa Rzepin. Każdy z żółwi został dokładnie zmierzony, zważony, oznaczony oraz sfotografowany, co pozwoli na rozpoznanie danego osobnika w czasie ponownego złapania.

• 
• 
•  

Edukacja lokalnych społeczności

Edukacja ekologiczna była ważnym elementem projektu. W szkołach i nadleśnictwach przeprowadzono 12 edukacyjnych wykładów dotyczących biologii, ekologii oraz ochrony żółwi oraz płazów. Łącznie wzięło w nich udział 550 uczestników.

Przygotowano 3 ścieżki edukacyjne oraz 8 tablic informacyjnych, które zamieszczono na 6 obszarach objętych projektem. Każda z ścieżek obrazuje życie żółwia błotnego oraz objętychprojektem płazów w ciągu całego roku. Ich długość wynosi od 1100 - 250m, w zależności od topografii oraz lokalizacji siedlisk. Oprócz głównej tablicy na ścieżkach znajdują się 12 przystanków, obrazujących 12 miesięcy roku. Dla każdej ścieżki opracowano także ulotki z opisem ścieżek.

• 
• 
•  

 Monitoring efektów projektu

Monitoring efektów działań podjętych w ramach projektu przeprowadzono w 2008 i 2009r. Do najważniejszych z nich należą: polepszanie warunków ekologicznych dla żółwia i płazów poprzez tworzenie nowych zbiorników wodnych, odnowę istniejących, czy usuwanie roślinności. Projekt przyczynił się do zwiększenia liczebności żółwi i płazów w każdym z obszarów oraz poprawy warunków hydrologicznych. Przed rozpoczęcia projektu Life, spodziewano się, że populacje te wkrótce znikną z tych terenów. Zebrane obecnie dane wskazują, że liczba dorosłych osobników wzrasta, a co ważniejsze, obserwowany jest od czasu do czasu sukces rozrodczy.

• 
• 
•  

Inne działania:

Opracowanie katalogu gatunków badanych w ramach projektu

Baza danych zawiera wszystkie informacje zebrane w trakcie trwania projektu, związane z żółwiem błotnym w zachodniej Polsce (woj. zachodniopomorskie, lubuskie, wielkopolskie): opis siedisk, szczegóły obserwacji, reprodukcji, morfologii oraz rozieszczenie. Źródłem informacji były prowadzone obserwacje, wywiady, dane literaturowe, także sprzed 1945. Dotychczas zebrano 133 lokalizacji (zachodniopomorskie -22, lubuskie-75, wielkopolskie-36). Dodatkowo mamy dostęp do danych o rozmieszczeniu traszki grzebieniastej oraz kumaka nizinnego w zachodniej Polsce, zebranych podczas ogólnopolskiej inwentaryzacji przeprowadzonej przez Lasy Państwowe w latach 2007-2008. Baza ta zawiera 569 lokalizacji traszki grzebieniastej oraz 1778 kumaka nizinnego.

Autorzy fotografii:

Andrzej Jermaczek, Marek Maciantowicz, Mariusz Rybacki, Kamil Szpotkowski,Paweł Szymoński, Krzysztof Tarłowski.

2008

Zasiedlenie zbiorników wodnych w wybranych obszarach

W roku 2008 przebadano 28 różnego rodzaju zbiorników wodnych położonych w 6 objętych projektem obszarach. Żółw błotny (Emys orbicularis) został zaobserwowany w 15 miejscach (co stanowiło 54%), traszka grzebieniasta (Triturus cristatus) występowała w 10 z nich (36%), a kumak nizinny (Bombina bombina) w 16 akwenach (57%). Płazy zasiedliły również część ze zbiorników wykopanych lub pogłębionych w ramach projektu w roku 2007. Dla każdego zbiornika sporządzono tabelę z dokładną jego charakterystyką. Na 6 obszarów badawczych żółwie występowały w trzech. Każdy złapany osobnik przed wypuszczeniem na wolność został dokładnie zmierzony i zważony (20 pomiarów wg metody Ftitz'a) sfotografowany oraz indywidualnie oznaczony. Wśród żółwi przeważały samice i osobniki młodociane.

• 
• 
• 
•  

Telemetria

W czasie zimy 2007/2008, przy użyciu radiotelemetrii w jednym z badanych obszarów zostało zlokalizowanych 14 hibernujących żółwi. Często są to starorzecza, czy też leśne kanały. W jednym przypadku żółwie hibernowały w żeremiu bobra. Znaleziono także samicę żółwia w śródleśnym mokradle, które wysycha latem. Na miejsca hibernacji wybierały one tereny muliste, z dużą ilością gałęzi i pni, przykryte liśćmi. Żółwie preferują miejsca z bogatą roślinnością (np. pałka, grążel żółty i in.). Poziom wody w tych miejscach oscylował pomiędzy 10 cm a 50 cm. W listopadzie 2008 zostały dokonane pomiary wybranych parametrów fizycznych oraz chemicznych wody w miejscach hibernacji. Temperatura wody w miejscach hibernacji była zbliżona 4 st. C a woda w badanych miejscach miała odczyn od lekko kwaśnego do obojętnego. W kilku miejscach sygnał z nadajników był bardzo słaby ze wzglądu na poziom mułu i roślinność, co uniemożliwiało dokładną lokalizację.

• 
• 
• 
• 
•  

Przykładowe miejsca hibernacji żółwi.

Nowe miejsca hibernacji

Jesienią 2008 w czterech obszarach przygotowano 7 nowych potencjalnych miejsc hibernacji dla żółwi. Głębokość wykopanych lub pogłębionych zbiorników wynosiła pomiędzy 1 i 2 m, a ich powierzchnia od 8 do 1600 m2. Działania te były możliwe do wykonania dzięki wsparciu finansowemu Fundacji Ekofundusz. Kontynuowana była współpraca z właścicielami stawów rybnych, w których stwierdzono obecność żółwia.

• 
• 
•  

Tworzenie nowych miejsc hibernacji. Pogłębione mokradło widok we wrześniu 2008 i po pogłębieniu, widok z listopada.

• 
• 
•  

Polepszenie warunków gniazdowania na lęgowiskach żółwia

W październiku oraz listopadzie 2008, korzystając ze środków Fundacji EkoFundusz, wycięto drzewa i krzewy zacieniające lęgowiska lub potencjalne lęgowiska żółwia błotnego w pięciu obszarach projektu. Działania te objęły łączny obszar 2 ha. Jednocześnie w pobliżu miejsc gniazdowania zakopano data loggery (na głębokość 10 cm). Pozwoliły one na zebranie informacji dotyczących warunków panujących w tych miejscach w glebie. Zostaną one porównywane z danymi zebranymi z potencjalnych miejsc gniazdowania, w których nie obserwowano jeszcze składania jaj przez żółwie.

Wycinka drzew i krzewów na potencjalnych miejscu lęgowym.

Hodowla żółwi

15 młodych żółwi z obszaru Ujście Ilanki zostało wyhodowanych przez dr Bartłomieja Najbara (Uniwersytet w Zielonej Górze), herpetologa, eksperta do spraw żółwi, który prowadzi długoletnie badania nad tym gatunkiem w zachodniej Polsce. Młode żółwie zostały wypuszczone na wolność w maju 2008, po uprzednim zważeniu, zmierzeniu i specjalnym oznaczeniu. W wypuszczaniu wzięli udział przedstawiciele Klubu oraz Nadleśnictwa Rzepin, zarządców obszaru.

• 
• 
• 
• 
•  

Monitoring efektów działań w ramach projektu

Do najważniejszych długofalowych efektów projektu można zaliczyć polepszenie warunków ekologicznych w siedliskach żółwi oraz płazów poprzez stworzenie nowych zbiorników wodnych, odtworzenie starych oraz usunięcie roślinności na potencjalnych, czy istniejących miejscach gniazdowania. W wielu miejscach dzięki naszym działaniom poprawiły się stosunki wodne. Woda utrzymywała się także w okresie letnim.

• 
• 
•  

Dzięki działaniom w ramach projektu LIFE poprawione zostały stosunki wodne. Na zdjęciu u góry stan w 2002, na dole widok po pogłębieniu w 2007.

• 
• 
•  

Widoczna poprawa stosunków wodnych. Siedlisko przed (u góry) i po (na dole) wybudowaniu zastawki.

Dwie traszki grzebieniaste oraz kumak nizinny złapany w sieci - efekt poprawy warunków siedliskowych.

W tekście wykorzystano zdjęcia autorstwa: Urszuli Biereżnoj, Bartłomieja Najbara, Marka Maciantowicza oraz Mariusza Rybackiego.

2007

Uczestniczyliśmy w trzech spotkaniach roboczych. Na pierwszym, zorganizowanym przez Klub w Łagowie, przedstawiliśmy problemy ochrony płazów i gadów oraz dotychczasowe wyniki programu pracownikom urzędów wojewódzkich odpowiedzialnych za ochronę przyrody oraz nadleśnictw, które są gospodarzami terenów objętych projektem. Kolejne spotkanie robocze połączono z wizytacją najważniejszych miejsc występowania żółwia w Polsce zachodniej, w czasie której prowadzono również poszukiwania traszek grzebieniastych i kumaków nizinnych.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

We wrześniu ponownie odwiedziliśmy Brandenburgię, aby poznać biotopy, w których żyje żółw i kumak. Później zapoznaliśmy się z metodami ochrony płazów w zachodnich Niemczech i w Danii.

W 2007 kontynuowaliśmy prace terenowe, dzięki którym wykazano obecność żółwi na kolejnym stanowisku (rejon Międzychodu). Ogółem gatunek ten został stwierdzony w 9 zbiornikach wodnych o różnym charakterze, spośród 22 badanych. Były to: jezioro, kanał, stawy hodowlane, starorzecza, stawy leśne i śródpolne.

• 
• 
•  

Niestety, obserwacje prowadzone w okresie lęgowym żółwi nie przyniosły oczekiwanych rezultatów i nie udało się zlokalizować miejsc, w którym składają jaja. Jedynie w okolicach Leszna jesienią znaleziono skorupki jego jaj na polu zboża.

Ponieważ ochrona miejsc lęgowych żółwi jest jednym z najważniejszych celów programu ich poszukiwania będą prowadzone w kolejnych latach.

Najważniejszym zadaniem zaplanowanym w 2007 r. były działania w ramach małej retencji, których celem była poprawa wa runków siedliskowych w zbiornikach zasiedlanych przez żółwia i płazy. Wynikiem tych prac, w całości sfinansowanych przez EkoFundusz, było wykopanie 8 stawów o powierzchni 0,05-0,2 ha oraz zbudowanie 7 zastawek spiętrzających cieki.

• 
• 
• 
•  

Deficyt wody jest jednym z największych problemów, z którym się zetknęliśmy. Prace te wykonano na wszystkich sześciu stanowiskach objętych programem.

W ramach działań edukacyjnych opublikowany został popularny artykuł omawiający podstawowe założenia programu: Rybacki M., Schneeweiss N., Adrados L. Ch. 2007. Ochrona żółwia błotnego, kumaka nizinnego i traszki grzebieniastej w ramach programu LIFE [Protection of European pond turtle, crested newt and fire-bellied toad within the LIFE project]. Bociek (1): 28-31.

2006

W lutym i w maju wzięliśmy udział w dwóch spotkaniach roboczych zorganizowanych przez partnerów niemieckich w sąsiedniej Brandenburgii. Pierwsze spotkanie dotyczyło głównie wymiany doświadczeń oraz uzgodnienia zasad współpracy pomiędzy partnerami z różnych ośrodków. Na drugim spotkaniu gospodarze zorganizowali szkolenie z metod łowienia żółwi oraz zastosowania telemetrii do wyszukiwania ich miejsc lęgowych i zimowisk.

• 
• 
• 
•  

Dzięki sprzętowi wypożyczonemu przez kolegów niemieckich pod koniec 2006 r. udało się nam zlokalizować dwa zimowiska żółwi.

W czasie prac terenowych potwierdziliśmy występowanie 10 żółwi na trzech spośród sześciu stanowisk objętych programem: w rejonie Słubic, Dobiegniewa i Leszna. Najwięcej żółwi (7) zaobserwowano w okolicach Leszna, na terenie nadleśnictwa Karczma Borowa. Ogółem na trzech stanowiskach złowiono 8 żółwi, które zostały dokładnie zmierzone.

• 
• 
•  

Pobrano od nich próbki śliny, która posłuży do badań genetycznych (DNA). Dwa osobniki, które wyposażono w nadajniki doprowadziły nas do miejsc zimowania, które obok miejsc lęgowych, pełnią bardzo istotną rolę w funkcjonowaniu populacji. Pierwsze z nich znajdowało się w śródleśnym olsie, a drugie w zagłębieniu stawu hodowlanego.

• 
• 
•  

Na trzech stanowiskach, w potencjalnych miejscach lęgowych żółwi, zainstalowano data loggery do stałego pomiaru temperatury gleby na głębokości 10 cm (jest to głębokość komory lęgowej).

W ramach działalności edukacyjnej Klub wydał dwa opracowania propagujące program oraz przybliżające biologię i ekologię gatunków, które są nimi objęte:

1. Folder: Ratujmy żółwia błotnego i ginące płazy Europy
2. Książka: Rybacki M., Maciantowicz M. - Ochrona żółwia błotnego, traszki grzebieniastej i kumaka nizinnego (178 stron).

Szczegóły

Kategoria: Ochrona żółwia błotnego i płazów

Ochrona żółwia błotnego i płazów na nizinach północnej Europy

LIFE05 NAT/LT/000094

Po co tracić czas i pieniądze na ochronę płazów i gadów? Są dwa podstawowe powody: ekologiczny i etyczny. Z jednej strony musimy chronić różnorodność biologiczną, która - podobnie jak zabytki - jest cennym dziedzictwem Europy. Względy etyczne narzucają na nas obowiązek ochrony gatunków, które żyją w naszym środowisku już od milionów lat, ale obecnie, z powodu dynamicznego rozwoju naszej cywilizacji, stały się zagrożone. Jesteśmy im to winni, bo to my zniszczyliśmy ich środowisko. Bez naszej aktywnej pomocy żółw błotny, traszka grzebieniasta i kumak nizinny mogą na zawsze zniknąć z naszej przyrody.